dan maar eens om de hoek kijken...

Gisteren was het een en al regenachtigheid en dus niet een dag om de bergen in, maar dat betekende wel, dat, als ik mijn geliefde Rhonedal deze reis nog zou willen aanschouwen, het vandaag moest gebeuren... Vanmorgen bleek er geen weersverandering te zijn opgetreden en zo vertrok ik per bus naar Nyon om daar de trein in oostelijke richting te pakken. Zulk depressieweer heeft iets spookachtigs in gebergten en dat maakte de tocht langs het lac Léman met de steeds hoger wordende gaandeweg boeiender. Ter hoogte van Montreux waren mijn reus-idolen (de Dents du Midi) bijna helemaal ingepakt, maar wel was er die bekende lichtvlek verderop in het Rhonedal .. Dus treinde ik verder tot de bocht bij Martigny om daar "om de hoek van het rivierdal te kunnen kijken" en zo toch wat zonneschijn te ervaren...
Het was er droog en lichter, maar daar was alles meegezegd.. Dus uitgestapt en eerst maar eens deze plaats - nu in mijn uppie- bezocht. vervolgens per lokaalspoor naar het bekende Monthey. De opklaringen kwamen maar niet. Met het boemeltje dwars door het Rhonedal, waar we in 1980 onze 2e bernersennenhond kochten, naar de "springplank" Aigle..
Toen het om 3 uur nog niet helder was, toch de trip omhoog aangevangen. Het tandradbaantje wrong zich tussen de wijngaarden door de eerste wolkenlaaag omhoog tot het eindoel op 1300m met zoveel herinneringen: Leysin......
Maarrr wat het hoog(s)tepunt van de dag moest worden ,werd een meteorologisch dieptepunt.. Een en al regen.. Al afdalend een haarspeld gelopen en na 3 kwartier weer in de wagons gedoken voor de afdaling. Tot overmaat besloegen zelfs de ruiten....
Eenmaal weer in lagere regionen vlug in de sneltrein naar huis .. om de dag af te sluiten met een grootvaderrol.. :het in bed voorlezen van de jongens ...